“Kaliteli” Kadın Efsanesi

“Kaliteli” Kadın Efsanesi

Manosferde okuduğum hiç bitmeyen tek şey “Kaliteli Kadın” arayışı gibi görünüyor. Her zaman “Kaliteli” bir kadını neyin oluşturduğuna dair net tanımlar isteyen pek çok makale ve yorum dizisi olmuştur ve en uygun şekilde kadınları iki kampa ayırmışlardır – “Kaliteli Kadınlar” ve Fahişeler, sanki orta yol veya gri alan olamazmış gibi. Bir kadını hatalarına dayanarak bu kategorilerden herhangi birine sokmak ne kadar kolay hale geliyor. Bu en iyi haliyle ikili düşüncedir – açık ya da kapalı, siyah ya da beyaz, kaliteli kadın ya da Fahişe.

‘Kaliteli’ kadın teriminin yanlış bir isimlendirme olduğunu düşünüyorum. Erkekler bu terimi boş zamanlarında bir kadında ne istediklerini tanımlamak için değil, daha ziyade ilk etapta gerçekten hiç şansları olmayan ya da hatalı bir şekilde çok fazla çaba sarf ettikleri ve reddedilmeleri sağlayacak şekilde çok fazla odaklandıkları kadınları dışlamak için kullanma eğilimindedir. Bu, kötü niyetli ya da gelişigüzel davranan kadınlar olmadığı anlamına gelmediği gibi, bu tür davranışların mazur görülmesi gerektiğini de ima etmiyorum. Söylediğim şey, kadınları önyargılı idealizasyonlara tabi tutmanın ve kadının davranışlarını kontrol etmek bir yana, tahmin bile edemediğinizde onları daha az “Kaliteli” olmaya indirgemenin çok AFC bir tercih olduğudur.

Bu sözleşmenin doğasında var olan tehlike, AFC’nin (ya da sözleşmeye inanan ‘aydınlanmış erkeğin’ bile) kendisini yalnızca kaliteli bir kadın olarak algıladığı şeyle sınırlamasıdır. Böylece, varsayılan olarak “Kaliteli” bir kadınla birlikte olurlar çünkü erkeğe yakınlık vererek kabul edecek tek aday odur. Bu, eleme süreci kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet haline gelir. Önce oku fırlatırlar, sonra okun saplandığı yere gider, etrafını boyarlar ve tam isabet derler ve ardından (yanlış yönlendirilmiş) bir inanca tutundukları için kendilerini iyi hissederler.

Peki, o zaman bu neden toplumsal bir sözleşmedir? Çünkü sosyal olarak itiraz edilemez. Bu gelenek ikili bir öncüle dayandığı için muhtemelen kimse buna karşı çıkmayacaktır. Benim “Evet Bay Beta, bence kaliteli kadın olarak düşündüğünüz şeylerden uzak durmalısınız” demem aptallık olur. Sadece bu da değil, hepimiz bir kadının hangi kategoriye girmesi gerektiğine dair değerlendirmemizin diğer erkekler tarafından onaylanmasından belli bir tatmin duyuyoruz. Böylece sosyal olarak pekiştirilmiş olur. Kaliteli bir kadını ONEitis idealizasyonunun yerine koyarak, zorunlu olduğunuz şeyi bir erdem haline getirmekten sakının.

Kurşundan Kaçma Efsanesi

Hayatım boyunca 40’tan fazla kadınla seks yaptım ve bir kez bile zührevi bir hastalığa yakalanmadım ya da kimseyi hamile bırakmadım. Ama ayrıca, seks yaptıkları tek kadından siğil kapan tanıdığım erkekleri de örnek gösterebilirim. İşin aslı şu ki, bir rock yıldızı olup olumsuz sonuçlarla karşılaşmadan yüzlerce kadına olabileceğiniz gibi, bakire bir aziz olup düğün gecenizde bir hastalığa da yakalanabilirsiniz. Kurşundan kaçma efsanesi, tek eşliliğin cinsel yolla bulaşan hastalıkları kontrol altına alma amacına hizmet ettiği ve bu nedenle az sayıda partnerin çok sayıda partnerden daha arzu edilir olduğu mantığına dayanan sosyal bir sözleşmedir.

İstatistiksel açıdan bakıldığında bu durum yüzeyde mantıklı görünebilir. Cinsel ilişki için daha az fırsat gerçekten de tek bir bireyden kaynaklanan riski azaltacaktır ama ne yazık ki, bu pratik bir tahmin değildir. Rakamları sadece senin ve tek eşli partnerinin kaç seks partneri olduğuna değil, aynı zamanda onların da daha önce kaç partneri olduğuna ve bu partnerlerin de kaç partneri olduğuna ve bu şekilde katlanarak devam etmesine dayandırmanız gerekecektir. Tüm bunlara rağmen, batı toplumunda kanser, kalp hastalığı, sigara veya obeziteye bağlı hastalıklar ve hatta alkole bağlı trafik kazalarından ölme olasılığın, zührevi bir hastalıktan ölme olasılığından çok daha fazladır. Belsoğukluğu, frengi, klamidya, siğil ve hatta HIV’e yakalanma sonucu ölüm oranı, birçok -bazı durumlarda daha kolay önlenebilir- hastalıkla kıyaslandığında çok düşük kalmaktadır.

Tabi ki toplumsal bir sözleşme olduğu için, erkeklerin seçeneklerini keşfetmesini ve birden fazla partnerle seks yapmasını savunduğum anda bile, bunu hoş gördüğüm için, kötü halde ihmalkâr olmuş olurum ve kamuoyu tarafından sert bir biçimde pataklanırım. Yine, bu sosyal gelenek tartışılmazdır. Kulağa mantıklı geliyor, “iyi ki evlenmişim/birlikte olmuşum/şimdiye kadar sevişme fırsatı bulabildiğim tek kızla beraber olmuşum ve hastalık kapmamışım, şükür!” Bu kulağa birilerinin inancı gibi gelse de, aslında kadınlarla ilgili başka gerçekçi seçeneklere sahip olmamanın veya birden fazla kaynaktan gelen reddedilme korkusuyla başa çıkamama konusunda bir rasyonalizasyondur. Yine, tek zorunlu seçenek, bir erdeme dönüşmüş olur.

Konum, Konum, Konum

Bir başka yaygın olansa, daha az arzu edilen (düşük kaliteli) kadınların mutlaka barlarda ve kulüplerde (veya diğer “kötü şöhretli” yerlerde) bulunacağı varsayımıdır. Bu nedenle Betalar bu tür yerlerden büyük bir hevesle uzak duracaktır.

Bu, yine bir AFC’nin ikili mantığının bir başka örneğidir ve A.) başarılı bir bağ kurabilecekleri kadınların aslında kulüplere sık sık gittiğini ve B.) daha az arzu edilen kadınla “alternatif” buluşma yerlerinde de (kahveci, üniversite kampüsü, kütüphane, İncil çalışması veya diğer herhangi bir “güvenli yer”) karşılaşılabileceğini tamamen göz ardı eder. Bununla birlikte, bir kulüpte yaklaşımlarda bulunmak hem deneyimsiz Oyun taraftarları hem de AFCler için zordur.

Çok fazla rekabet ve hazırlıksız olanlar için çok fazla ‘gerçek zamanlı’ reddedilme potansiyeli vardır. AFC, bu tür yerleri ayıplayarak kendi oyunundaki eksikliği maskeleyemeye çalışarak bir taşla iki kuş vurduğunu düşünür – egosunu gerçek bir reddedilmeden korur ve bu “kötülük yuvalarından” kaçındığı için, doğru bir birey olduğu için “düzgün” toplum tarafından övülür.

‘Diğer Adamlar’ Efsanesi

Bu belki de en tehlikeli AFC sosyal sözleşmesidir. Hepimiz eşsiz ve özel bireyler olduğumuzu düşünmek isteriz. Bu rahatlatıcı bir düşüncedir ama benzersizliğimiz takdir edilmediği sürece hiçbir anlam ifade etmez. Hepimiz bir dereceye kadar güzel, yetenekli, zeki ve olağanüstü olmak ve başkalarının bu nitelikleri açık bir şekilde fark etmesini isteriz. Bu, Diğer Erkekler Gibi Değil sözleşmesinin kökenidir. Buradaki fikir, AFC’nin kendisini, kadının yakınlığı için şart koştuğu ön koşullara uymayan belirsiz Diğer Erkeklerle karşılaştırarak, kadının bir erkek için belirttiği önkoşullara uyma becerisi nedeniyle daha fazla takdir edileceği inancıdır. Amaç, özünde, çekicilik için sosyal ispat üretmektir.

Bu şemadaki yanlış düşünce, sosyal kanıtı göstermenin onu açıklamaktan her zaman daha iyi olduğudur ama bu, bu sözleşmeye inanan AFC’nin başarısız olduğu durumdur. Bu durum, hayali Diğer Erkekleri gölgede bırakma arzusunu paylaşan diğer AFC’lerden (ve aslında genel olarak toplumdan) aldığı destek ile daha da karmaşık hale gelir. Hem erkekler hem de kadınlar tarafından, kişiliğini gönüllü olarak bir kadının idealine daha iyi uyacak şekilde şekillendirdiği için sırtı sıvazlanır ve övülür ve pek çok kelimeyle “ah AFC… Diğer Erkekler gibi olmamana çok sevindim” denir. Adamı suçlayamazsınız. O, Efendi Erkek kişisel çizgisine gerçekten inanıyordur ve herkes onu bunun için alkışlıyordur.

Erkeklerin %95’i tekrar ettiklerinin / bir sosyal sözleşmeyi pekiştirdiklerinin farkında bile değil, o sözleşme sosyal dokumuza öylesine işlemiştir ki artık kanıksanmıştır. En etkili sosyal sözleşmeler, öznenin kendi çıkarlarını isteyerek yücelttiği, onu sorgulanamaz hale getirdiği ve o kişiyi, sözleşmeyi başkalarıyla birlikte teşvik etmeye ve pekiştirmeye eğilimli hale getirenlerdir. Bu Matrix’in özüdür; her şey normal hale gelebilir. İşim gereği gün boyu AFC zihniyetiyle karşılaşıyorum ve bunlarla sadece erkekler arasında da karşılaşmıyorum. Çoğu zaman kendimi, kadınların AFC tutumunu körüklediği ve erkeklerin de kadınlarla yakınlık kurabilmek için bu kadınlarla özdeşleşmeye çalışarak şaka yollu onlara eşlik ettiği bir sosyal/iş ortamında buluyorum. Bu pop-kültür ‘kabul edilebilirlik’ faktörü sorgulanmayan bir norm olarak kabul ediliyor.

Pozitif maskülen bir erkek için kendini diğerlerinden ayırmak ve AFC’lere eleştirel düşünce tohumları ekmeye başlamak için bu sosyal durumlarla karşılaşmaktan daha iyi bir fırsat yoktur. Bence çoğu erkek, mağara adamı olarak algılanma riskini göze alarak bir ateş başlatıcı olacak cesaretten yoksundur ama bunu yapmak kendini ‘diğer erkeklerden’ gerçekten ayırmak için iyi bir fırsattır.

Bağlılık Paradoksu

Bağlılık kavramı kadınlar için harika bir araçtır. Erkekler aynı anda hem kendilerine fayda sağlayan bir bağlılığa sadık kalmadıkları için, hem de fayda sağlamayan bir bağlılığa kararlılıkla bağlı kaldıkları için utandırılabilirler. Bu sosyal sözleşme o kadar gelişmiştir ki, bunun için sevimli bir terim bile vardır: “bağlanma fobisi”. Burada mesajın kontrol sağladığı ilginç bir nokta var; bağlılık prensibi feminen-merkezli bir mükemmellik içinde ele alınıyor. Buradaki fikir, bağlılığın yalnızca feminen olarak tanımlanmış bir gerçeklik içinde anlam kazanması gerektiğidir. İronik bir şekilde, ideallere, aileye, orduya, iş girişimlerine ya da ortaklıklara kadınların takdir etme kapasitesinin üzerinde bir şekilde, daha fazla bağlanmaya hazır olanlar taraf erkeklerdir ama bunu kabul etmek feminen zorunluluğa hizmet etmez. Başka bir deyişle, dişil olana doğrudan fayda sağlamayan herhangi bir şeye bağlılık, bağlılık değildir.

Ne zaman sadakatsizlikle ilgili bu tartışmalara girsem ve konu gayriahlaki/ahlaksız/ahlakçı bir aşk üçgeni haline gelse, merak ediyorum, daha büyük “ahlaki” zorunluluk nedir; sevgisiz, tutkusuz, seks vermeyen bir partnere rağmen eşinle ahlaki olarak yükümlü olduğun bağlılığınıza sadık kalmak mı, yoksa daha “kaliteli” bir partneri hak eden “üstün” bir insan olarak kendine borçlu olduğun yükümlülük ve bağlılığı sürdürmek için ayrılmak mı? Hangisi ahlaki önceliğe sahiptir, kendine olan bağlılığınız mı yoksa evliliğe olan bağlılığın mı? Gördüğün gibi, mesele doğru vs. yanlış meselesi olduğunda dürüstlük bayrağını dalgalandırmak kolaydır. Soru doğru vs. doğru olduğunda ise bu çok daha zordur. Hiç şüphem yok ki, bu soruya verilecek tüm yanıtlar tamamen duruma bağlı, rasyonelleştirilmiş, rüzgârda savrulan yanıtlar olacaktır ancak bir an için birini seçerek diğer tarafta neleri feda etmiş olacağını düşün. ‘Hayır’ diyemediğiniz her şey sizin efendinizdir ve sizi kölesi yapar.

Bu, doğru ve yanlışın net bir şekilde tanımlandığı ahlaki tartışmalar için favori bir mecazdır ancak bu tanıma göre, bağlılık seni varsayılan olarak bir ‘köle’ yapmaz mı? Eğer bir bağlılığın koşulları gereği, mecazi anlamda, bu bağlılığa “hayır” diyemiyorsan, o zaman bir köle değil misiniz?

Hatta evliliği denklemden çıkarabilirsiniz; kız arkadaşımla bağlılık içeren bir uzun süreli ilişki içindeysem ve bu ilişki süresince onun aradığım kişi olmadığını fark edersem, bana ve uzun süreli ilişkiye %100 sadakatle bağlı olmasına rağmen, o zaman bu taahhüdü bozmalı mıyım? Bunu yaparsam, nasıl bozduğuma bakılmaksızın bu taahhüdü bozduğum için etik dışı mı davranmış olurum? Kendi kişisel refahıma ve gelecekteki mutluluğuma olan bağlılığım başka bir bağlılık tarafından tehlikeye atılmalı mı? Benim yükümlülüğüm nedir; kötü bir bağlılık uğruna kendimi ihmal etmek mi?

Benim görüşüme göre bağlılık hakiki arzunun bir sonucu olmalı. İdeal olarak bağlılık, kişinin tutkuyla bağlı olduğu bir şeye olmalıdır ki bu bağlılıktan kaynaklanan gelecekteki fırsatlarının sınırlandırılması adil ve karşılıklı olarak takdir edilen bir takas olsun. Ne yazık ki, bu durum çoğu insan için herhangi bir bağlılık biçiminde nadiren geçerlidir çünkü insanlar, koşullar, fırsatlar ve şartlar sürekli değişim halindedir. Bir zamanlar adil bir fedakârlık olarak görülen bir bağlılık, koşullara bağlı olarak beş yıl sonra zayıflatıcı hale gelebilir. Demek istediğim, çizgiyi nereye çekiyorsun? Bir erkeğe, kendisini kullandığına dair tüm belirtileri açıkça gösteren bir kıza NEXT yapmasını önerdiğimde insanlar çılgına dönüyor.

Yaşayacak tek bir hayatım ve bunu yapabileceğim tek bir değerli ömrüm varsa, hangisi daha önemlidir; bir ömür boyu en iyi seçenekleri öğrenmek ve güvence altına almak için kendine bağlılık mı yoksa kendini feda ederek bağlılık ilkesine bağlı olmak mı? ‘Toplulukta’ taze Betalara kendilerini geliştirmeye adamalarını, kendileri için en iyi olanı aramalarını ve başarmalarını, başka bir deyişle kendilerini inatçı bir şekilde kendi amaçlarına adamalarını söylüyoruz. Hakiki arzunun bunun için gerekli bir öncül olduğunu iddia ediyorum. Hangisi daha makuldür, şövalyece bir bağlılığın kurbanı olmak mı, yoksa kendimize olan sarsılmaz bağlılığımız mı? O halde AFC’lere, bu bağlılığa asla karşılık vermeyecek, hatta takdir bile etmeyecek bir ONEitis kızına olan bağlılıkları nedeniyle geleceklerini özverili bir şekilde feda ettiklerinde en yüksek saygıyı göstermemiz gerekmez mi? Onlara Beta derdik, ama bağlılık ilkesine olan adanmışlığın aksine, belki de haklıdırlar? İnançlarına olan bağlılıklarından (yanlış yönlendirilmiş olsalar da) şüphe edemezsiniz.